Szczegóły

Opublikowano: 01 czerwiec 2020

Drodzy Rodzice/Uczniowie

          Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Sokółce wznawia w szerszym zakresie swoją działalność stacjonarną. Z  uwagi na stan epidemii, w pierwszej kolejności będą realizowane zgłoszenia w zakresie diagnozowania dzieci i uczniów na potrzeby wydania stosownych orzeczeń, opinii WWRD oraz opinii ważnych dla dalszej przyszłości edukacyjnej dzieci. Dbając o wspólne bezpieczeństwo zostały wprowadzone niezbędne i konieczne zasady i procedury pozwalające na zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków funkcjonowania Poradni w trybie stacjonarnym w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19.

      Przygotowano gabinety diagnostyczne, w których możliwe jest szybkie przeprowadzenie dezynfekcji, pracownicy zostali wyposażeni w środki ochrony osobistej, na biurkach diagnostycznych ustawiono przesłony z plexi, wprowadzono zaostrzone zasady kontaktów interpersonalnych w budynku, przyjmowania klientów i obiegu dokumentów.

    Na tym etapie ograniczone pozostają inne formy działalności Poradni. W dalszym ciągu terapia dzieci i młodzieży będzie prowadzona z wykorzystaniem metod pracy zdalnej.

        W celu umówienia się na wizytę do Poradni, uzyskania informacji, porady czy konsultacji, prosimy o kontakt telefoniczny pod numerem 85 711 32 91 lub mailowy Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. .  Pisma, wnioski,  zaświadczenia lekarskie, opinie i inne dokumenty można przysyłać pocztą tradycyjną na adres ul. Os. Zielone 1b, 16-100 Sokółka, elektroniczną (skany dokumentów) oraz dostarczać do Poradni  poprzez wrzucenie do skrzynki podawczej znajdującej się przed wejściem do poczekalni.

       Umawianie dzieci na badanie do Poradni, wstępne postępowanie diagnostyczne (wywiad) i kwalifikacja do diagnozy odbywa się telefonicznie. O kolejności diagnozy  decyduje zespół badający, który analizuje każde zgłoszenie pod kątem zasadności, pilności i konieczności oraz ustala procedurę dalszego postępowania.  W dniu poprzedzającym  badania wyznaczony pracownik Poradni kontaktuje się telefonicznie z rodzicem/opiekunem prawnym/pełnoletnim uczniem i przeprowadza Ankietę wstępnej kwalifikacji.  Wizyta w Poradni przebiega zgodnie z przyjętymi Procedurami Diagnostycznymi, o których rodzic/opiekun prawny/pełnoletni uczeń jest informowany telefonicznie przed terminem diagnozy. Brak zgody na stosowanie się do ustalonych procedur  jest równoznaczny z brakiem zgody na badanie. Omówienie wyników badań będzie przeprowadzane drogą telefoniczną, a w szczególnych przypadkach- na terenie poradni, po wcześniejszym ustaleniu terminu i z zachowaniem zasad bezpieczeństwa                            

Anna Fidziukiewicz, dyrektor Poradni  Psychologiczno – Pedagogicznej w Sokółce

PROCEDURY DIAGNOSTYCZNE

w systemie diagnozy stacjonarnej w okresie epidemii COVID-19, obowiązujące

w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej w Sokółce

OBOWIĄZKI RODZICA/OPIEKUNA PRAWNEGO/PEŁNOLETNIEGO UCZNIA

1. Przed wizytą w poradni należy wdrożyć podstawowe zasady higieny tj.: niepodawania ręki na powitanie, unikania dotykania oczu, nosa i ust, częstego mycia rąk wodą z mydłem, zasłaniania twarzy zgiętym łokciem lub chusteczką podczas kichania lub kasłania, niedotykania zabawek, przedmiotów znajdujących się w gabinetach diagnostycznych.
2. Rodzic z dzieckiem ma obowiązek stawić się punktualnie na umówioną godzinę, aby ograniczyć do minimum kontakty z innymi.
3. Na diagnozę dziecko przyprowadza jeden rodzic, bez osób towarzyszących (np. drugiego rodzica, rodzeństwa).
4. Na terenie poradni obowiązuje nakaz zakrywania ust i nosa, z wyłączeniem:
   • dzieci do ukończenia 4. roku życia,
   • osób, które nie mogą zakrywać ust lub nosa z powodu stanu zdrowia, całościowych zaburzeń rozwoju, zaburzeń psychicznych, niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym, znacznym albo głębokim lub osób mających trudności w samodzielnym zakryciu lub odkryciu ust.
5. Podczas diagnozy dziecko przebywa w maseczce lub bez, w zależności od przebiegu procesu diagnostycznego.
6. Dziecko przynosi własne przybory do pisania, kredki itp., jeśli są one niezbędne do przeprowadzenia diagnozy, o czym rodzic zostanie poinformowany przed wizytą.
7. Dziecko nie przynosi do poradni swoich zabawek.
8. Na diagnozę przyjmowane są osoby zdrowe, nieobjęte kwarantanną, nadzorem epidemicznym (informację uzyskujemy telefonicznie w dniu poprzedzającym wizytę oraz przed diagnozą na terenie poradni).
9. Przed wejściem do poczekalni poradni rodzic zobowiązany jest zdezynfekować ręce udostępnionym płynem do dezynfekcji. Jeśli wiek dziecka lub jego stan zdrowia nie pozwala na dezynfekcję rąk, rodzic  ma obowiązek dopilnować, aby dziecko umyło ręce z mydłem  po wejściu na teren poradni.
10. Po wejściu do poczekalni rodzic czeka na przyjście pracownika poradni, wezwanego za pomocą dzwonka, wypełnia dokumentację (ankietę kwalifikacyjną, zgodę na badania, wniosek). Dziecku i rodzicowi mierzona jest temperatura (po pisemnym wyrażeniu zgody).W okresie stanu epidemii poradnia nie udostępnia rodzicom poczekalni. W indywidualnych przypadkach w czasie badania rodzic ma możliwość przebywania w miejscu wyznaczonym przez pracownika poradni lub opuszczenia poradni i powrotu na umówioną godzinę.
11. W indywidualnych przypadkach rodzic może wejść z dzieckiem do gabinetu diagnostycznego; decyzję w tej sprawie podejmuje diagnosta.
12. Na terenie poradni rodzic zobowiązany jest do zachowania dystansu społecznego (min. 2 m od pracowników poradni i innych klientów).

Szczegóły

Opublikowano: 06 maj 2020

Z uwagi na przeprowadzkę Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w Sokółce do nowego obiektu

przy ul. Osiedle Zielone 1 b w Sokółce,

kontakt telefoniczny z placówką może być utrudniony.

W sprawach bardzo pilnych prosimy o kontakt mejlowy Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. .

Dyrektor Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w Sokółce

wraz z pracownikami.

Szczegóły

Opublikowano: 27 marzec 2020

W związku ze stanem zagrożenia epidemicznego oraz sytuacją kadrową poradni

proszę o ograniczenie osobistych wizyt w placówce.

Zapraszam do kontaktu telefonicznego (85 711 32 91), mailowego (Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.)

lub pocztą tradycyjną.

 Anna Fidziukiewicz

Dyrektor Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Sokółce

Szczegóły

Opublikowano: 27 marzec 2020

Witamy serdecznie i pozdrawiamy wszystkie dzieci uczęszczające na zajęcia logopedyczne w poradni. W związku z sytuacją epidemiologiczną w naszym kraju, i z tym, że nie możemy spotykać się na zajęciach, przypominamy, że w waszych zeszytach są ćwiczenia, które należy powtarzać do czasu, aż znów będziemy mogli ćwiczyć razem.

Mamy też dla Was dodatkowe zadanie. Są to zagadki, które jak wszyscy wiemy aktywizują myślenie, uczą rozumowania i wyciągania wniosków, określania pojęć, klasyfikowania, ćwiczą pamięć i wspomagają koncentrację, a do tego wszystkiego mogą być świetną zabawą. Bardzo prosimy rodziców lub opiekunów, aby przeczytali je dzieciom, i aby one samodzielnie je odgadywały (to warunek konieczny). Chętni mogą też narysować w zeszytach odpowiedzi do zagadek. Zapraszamy do zabawy.

Zagadki z głoską "SZ"

1. Przezroczysty walec, nie toczy się wcale,

bo stoi na spodku, herbatę ma w środku?

2. Kiedy kolczasta łupinka pęknie,

w brązowej skórce jest mu najpiękniej?

3. Ma długi ogonek, oczka jak paciorki,

gdy zobaczy kota, umyka do norki?

4. Patrzy Kazio - coś szarego... już był pewien, że to myszka,

ale wkrótce się przekonał, że to spadła z drzewa... ?

Zagadki z głoską „Ż”

1. Wisi gruszka u sufitu, nie masz na nią apetytu,

bo nie służy do jedzenia, tylko ciemność w jasność zmienia?

2. Ziemniaki, buraki, pomidory, cebule, selery, kalafiory

i one są bardzo zdrowe, jak o nich powiesz jednym słowem?

3. Nie widziałem, odkąd żyję, żeby ktoś miał taką szyję.

Zwierzę to większe niż szafa, a nazywa się...?

Zagadki z głoską „CZ”

1. Koleżanka bociana, po desce chodzi w wierszykach,

ryby łowi od rana i żaby połyka?

2. Brązowe, czarne, szare, masz zawsze jedną parę.

Zamykasz przed spaniem, otwierasz, zanim wstaniesz.

3. Taka jest jego rola, a jednocześnie praca,

by żelaznym zębem w zamku się obracać?

4. Znacie ją na pewno wszyscy,rzadko miewa cztery listki.

Jaka to roślina? Właśnie....

Zagadki z głoską „L”

1. Dwa skrzydła, dwa koła

śmigło brzęczy jak pszczoła?

2. To będzie bardzo łatwa zagadka, miękkie, wygodne

krzesło dla dziadka?

3. Może być mała albo duża, czasami szklane oczka zmruża,

zawsze jest miła, uśmiechnięta, dlatego lubią ją dziewczęta?

4. Na prawo drzewo, na lewo drzewo,

przez cały czas, bo to jest ….?

Zagadki z głoską „R”

1. Głowa ostra, noga prosta, bo pieńku skakała

drewek narąbała?

2. Wydzwania godziny, wskazuje minuty,

czas stoi w miejscu, gdy on jest zepsuty?

3. Kierownica, dzwonek, koła z oponami

jedzie na nim człowiek i rusza nogami?

4. Chociaż nie jest ptakiem, gubi białe piórka

po niebie wędruje, nazywa się... ?

Miłego odgadywania

Logopedzi Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Sokółce

Szczegóły

Opublikowano: 02 grudzień 2019

W dniu 09.12.2019 r. (poniedziałek), 

w godzinach 13.00 - 15.00 w

Poradni Psychologiczno Pedagogicznej w Sokółce, przy ul. Polnej 1

odbędzie się spotkanie dotyczące zagadnienia

"Mutyzm wybiórczy (selektywny).

Zapraszamy do wzięcia udziału w spotkaniu nauczycieli, pedagogów, psychologów, logopedów i innych specjalistów zainteresowanych tą tematyką.

mgr Anna Fidziukiewicz - dyrektor Poradni Psychologiczno Pedagogicznej w Sokółce

mgr Małgorzata Gryszel - logopeda Poradni Psychologiczno Pedagogicznej w Sokółce

Mutyzm wybiórczy

            Tosia ma 8 lat. Jest fantastyczną dziewczynką i od zawsze przyjaźni się z Karoliną. Tosia przy innych dzieciach rozmawia, wygłupia się, bawi, ma ciekawe pomysły.

Kiedy jednak pani w szkole pyta Tosię, czy chce się napić wody, usiąść w drugim rzędzie, przeczytać wiersz, Tosia milknie. Nigdy nie zgłasza się do odpowiedzi. Nic nie powie, kiedy pani ją wskaże i zada konkretne pytanie. Nawet jeśli jest to coś, co Tosię bardzo interesuje. Tosia ma mutyzm wybiórczy, a to oznacza, że w pewnych sytuacjach po prostu milczy.

            Mutyzm zaczęto badać w 1877 roku. Wiele lat uważano, że dziecko milczy z premedytacją, z wyboru, bo postanowiło, że nie chce odzywać się. Dopiero w 1994 roku opublikowano badania na temat mutyzmu selektywnego (wybiórczego), w których dowiedziono, że tego zaburzenia o podłożu psychologicznym, nie da się wyleczyć tłumaczeniem: "Jak zechcesz to się odezwiesz." Milczenie nie zależy od złej woli dziecka. Dziecko nad nim nie panuje. I nie jest tożsame z nieśmiałością, bo nieśmiałością nie jest.

            Nie wiedząc, że dziecko cierpi na takie zaburzenie, dorośli często uznają to milczenie za coś dziwacznego, brak wychowania, chwilowe zawstydzenie lub fanaberię. Bo czasami tak to wygląda.

Mutyzm selektywny (wybiórczy) oznacza tyle, że są w życiu Tosi takie sytuacje, w których nikt by jej nie nazwał dzieckiem nieśmiałym (wręcz przeciwnie) i takie, w których będzie milczała jak zaklęta. Nie dlatego, że kogoś nie lubi, czuje się lepsza od innych lub gorsza. Nie dlatego, że jest mniej inteligenta lub nie ma nic do powiedzenia. Ma, i to sporo, na wiele tematów, ale nie może tego powiedzieć. Jej mózg (trawiony lękiem) nie jest w stanie zmusić ciała do działania.

            Może lepiej wyobrazimy sobie co czuje Tosia, kiedy pomyślimy o czymś, czego sami boimy się. Niektórzy boją się węży, myszy, pająków, psów, wysokości, ciemności itd. Bojąc się pająków na pewno unikamy miejsc, w których można je spotkać. A już z pewnością nie chcemy, żeby ktoś pokazywał nam z bliska pająka, tłumacząc, że nie ma się czego bać.

            Wyobraźmy sobie, że ten pająk zbliża się do nas, wchodzi na stopę, a my mamy ochotę po prostu uciekać. Albo krzyczeć. Jednak nie robimy nic, bo jesteśmy sparaliżowani strachem. Serce bije nam szybko, pocimy się, denerwujemy, tętno nam podnosi się i mamy ochotę odtrącić rękę, która tego pająka (w jak najlepszej wierze) podtyka nam pod nos. Najgorsze w tej sytuacji jest to, że nie robimy nic, bo ciało odmawia współpracy. Możemy tylko stać i czekać, aż ten ktoś przestanie nam wymachiwać pająkiem przed nosem. Wiemy, że kiedyś mu się to znudzi, bo już nie raz przerabialiśmy taką akcję, więc stoimy sparaliżowani i zdani na to, co zrobi ten ktoś.

            Mniej więcej tak czuje się Tosia poproszona o przeczytanie na głos swojego zadania domowego lub opowiedzenie, co takiego narysowała. Tak czuje się kiedy mówimy do niej uprzejmie "Dzień Dobry" i czekamy na odpowiedź. Tak czuje się dziecko z mutyzmem wybiórczym postawione „na świeczniku”, kiedy na nim koncentruje się cała uwaga.

            Tosia milczy w sytuacjach, które są dla niej stresujące (choć wcale na takie nie wyglądają z czyjegoś punktu widzenia). Najczęściej dzieje się to w placówkach edukacyjnych, w obcych domach, w przestrzeni publicznej np. w sklepie. Nie dlatego, że w tych miejscach pracują okrutni, źli ludzie, milczy dlatego, że cierpi na mutyzm wybiórczy. Nikt tego nie wybiera.

            Przyczyny nie są do końca znane choć wiadomo, że mają podłoże lękowe. Naukowcy uważają, że niektóre dzieci rodzą się po prostu z predyspozycjami do rozwinięcia się tego zaburzenia w przyszłości. Mogą (choć nie muszą) wydarzyć się sytuacje, które „uwolnią” mutyzm np. kiedy dziecko się czegoś wystraszy, długa rozłąka z bliską osobą, śmierć kogoś, z kim malec był bardzo związany, ciężka choroba w rodzinie, poczucie braku akceptacji, zbyt wygórowane wymagania itd. Czasami są to sytuacje, których kompletnie (jako dorośli) nie wiążemy z momentem, w którym dziecko przestało mówić.

            Nie jest też tak, że dziecko pewnego dnia budzi się i milknie. Trudno "złapać" ten moment. O mutyzmie możemy mówić dopiero kiedy dziecko w konkretnych sytuacjach milczy dłużej niż cztery tygodnie. Na pewno nie da się go ostatecznie potwierdzić w pierwszych tygodniach uczęszczania dziecka do szkoły lub przedszkola, choć często to są sytuacje, w których dziecko z predyspozycjami do mutyzmu, milknie już na stałe.

            Jednak początek roku szkolnego lub przedszkolnego jest stresujący dla większości dzieci. Jeśli dziecko wtedy jest małomówne lub milczy, to w zasadzie jeszcze o niczym nie świadczy. Kiedy jednak minie okres adaptacji, a dziecko nadal milczy, to już czas na obserwację i ewentualną interwencję. Da się zauważyć, że dziecko jest wycofane, nigdy nie odpowiada zapytane przez nauczyciela, choć mogą być sytuacje kiedy z rówieśnikami bawi się dość swobodnie.

            Problem polega na tym, że to bardzo przypomina zwykłą nieśmiałość i łatwiej powiedzieć: "Początek roku szkolnego, dużo się dzieje, pewnie za jakiś czas się ogarnie i zacznie więcej mówić." i czekać aż sprawa sama wyjaśni się.

            A ponieważ mutyzm wybiórczy naprawdę bardzo przypomina nieśmiałość więc często, z pełną akceptacją, mówimy: "Mam nieśmiałe dziecko. W domu normalnie rozmawia, ale w szkole wciąż milczy. Ma jedną lub dwie koleżanki, z którymi lubi bawić sie, ale nie odpowiada na pytania pani. Nie każdy musi być taki „hop do przodu”."

            Niektórzy uważają, że dziecko jest nie tylko wstydliwe, nieśmiałe, ale i źle wychowane. Ludzie przecież wiedzą najlepiej jak powinny się zachowywać dzieci w określonym wieku. Często zdarza się słyszeć: "Rozumiem, że nie chce się odzywać. Pewnie jest nieśmiała, ale żeby nie wydusić z siebie nawet „Dzień dobry”? To już lekka przesada." Słyszą to także rodzice dzieci z mutyzmem i jest im najczęściej bardzo przykro.

            Ważne jest, aby takie dziecko nie słyszało w kółko, że jest nieśmiałe. Po pierwsze dlatego, że wcale nie jest. Po drugie dlatego, że to kolejna "łatka", z którą musi męczyć się. Grupie rówieśników łatwo przychodzi powiedzenie: "Ona jest nieśmiała. Nie odzywa się." Zwłaszcza kiedy dzieci słyszą to od dorosłych.

            Dodatkowe etykiety tylko pogarszają sprawę, bo może przyjść taki moment, w którym dziecko uwierzy, że jest nieśmiałe. Skoro wszyscy tak mówią…

            Przypomnijmy sobie tego pająka, którego tak bardzo boimy się i pomyślmy jak byśmy czuli się, gdyby ktoś nam powiedział: "Świetnie rozumiem, że boisz się pająków. Ale takich małych też? No wiesz co, chyba trochę przesadzasz!" Co byście pomyśleli, gdybyście na drugi dzień usłyszeli: "Hej, ty nadal boisz się pająków? Spróbuj dzisiaj jakiegoś dotknąć. Może akurat już dzisiaj ci przeszło!". I tak każdego dnia.

            Nie jest tak, że Tosia się nie chce odzywać. Nie wybrała mutyzmu wybiórczego, bo tego się nie wybiera. Milczy, bo nie może nic powiedzieć. Trudno to zrozumieć, kiedy nie ma żadnych przeciwwskazań (choćby natury laryngologicznej czy logopedycznej). Można to jednak szanować bez rozumienia.

            Wsparcia w tym przypadku bardzo potrzebują także rodzice. To oni zbierają te wszystkie oburzone spojrzenia, kiedy dziecko z mutyzmem wybiórczym nie chce podziękować za prezent, nie chce odrabiać pracy domowej, którą pani w szkole każe odczytać na głos, nawet nie chce przywitać się. Czy to aby nie jest brak szacunku? Nie, nie jest!

            Niezależnie od tego czy jesteś nauczycielem, u którego w grupie jest dziecko z tym zaburzeniem, czy nie, warto wiedzieć jak rozmawiać z dziećmi borykającymi się z mutyzmem wybiórczym.

1. Nie zwracajmy uwagi na jego milczenie. Unikajmy rozmów o „niemówieniu” dziecka przy nim i tego rodzaju uwag do niego. To nie jest niewygodny temat, bardziej chodzi o ten lęk (jak przed pająkami). Twojego lęku nie wyleczy rozmawianie o pająkach. Jego strachu nie wyleczy ciągłe powtarzanie, że nie mówi lub zachęcanie do mówienia.
2. Namawianie do podejmowania prób zaprzyjaźnienia się z pająkami niczego w twojej głowie nie zmieni. Sprawi, że poczujesz się bardziej zalękniony (A co jeśli komuś przyjdzie do głowy przynieść pająka żeby sprawdzić, czy nadal się ich boisz?), zdenerwowany. Może być ci przykro, że wszyscy skupiają się na twoim pajęczym lęku, a przecież masz tyle innych ciekawych rzeczy do zaoferowania. Dziecko z mutyzmem podobnie myśli o swoim milczeniu. Po prostu przyjmijmy, że takie jest. Jedni są grubi, inni chudzi, jeszcze inni łysi. Jedni są śmiali, inni się jąkają, jeszcze inni za dużo krzyczą lub nie odzywają się w określonych sytuacjach. Różne dzieci mają różne potrzeby (dorośli powtarzają to na lewo i prawo) więc pokaż, że je szanujesz.
3. Tak jak ty nie chcesz słyszeć codziennie pytania: "Czy już przestałaś się bać pająków?" tak dziecko z mutyzmem nie potrzebuje „wsparcia” w postaci: "A może jednak dzisiaj się ze mną przywitasz?"
4. Trudno rozmawia się jeśli jedna strona milczy, ale dzieci i dorośli naprawdę potrafią to robić. Dzieci zapraszają się do zabawy. Dorośli też mogą zapraszać je do zabawy i angażować do różnych aktywności, zamiast czekać aż dziecko jednak zdecyduje się powiedzieć "Dzień dobry", bo tak wypada.
5. Dzieci z mutyzmem wybiórczym bywają wycofane, ciche, ale wcale nie jest to norma. Niektóre, w sprzyjających warunkach, są naprawdę śmiałe. Bywają głośne, pyskate itd. Tylko nie w każdej sytuacji. Jeśli przy tobie takie dziecko milczy, wcale nie znaczy, że się ciebie boi albo cię nie lubi. Boi się mówić głośno i tyle. Ale chce się bawić, dowiadywać ciekawych rzeczy, skakać, biegać, rysować. Jak każde dziecko. Nie chce natomiast o tym mówić.
6. Skoro wiadomo, że wszelkie publiczne wystąpienia są związane z jego lękiem, po prostu do nich go nie angażuj. Nie znaczy to wcale, że dziecko wtedy poczuje się gorsze lub wykluczone. Najpewniej, poczuje ulgę, że nie musi recytować wiersza lub odpowiadać na pytania. Przydzielmy mu niemą rolę, a zobaczmy jak ją odegra.
7. Chcąc aktywizować milczące dziecko, dorośli często zadają pytania wprost, bo wiedzą, że dziecko samo nie zgłosi się, a przecież na jakiejś podstawie trzeba je ocenić. Jego aktywność wygląda inaczej niż aktywność większości dzieci na lekcji, ale nie ma nic wspólnego z nierozumieniem tematu, brakiem inteligencji czy wyobraźni. Ono po prostu o tym nie mówi.
8. Czasami nauczyciele rozkładają bezradnie ręce z pytaniem: "Jak mam sprawdzić co ono wie, sokoro się nie odzywa?" Wypowiedź ustna nie jest jedynym sposobem komunikacji miedzy uczniem i nauczycielem. Można coś narysować, napisać, pokazać podczas zabawy. Można dziecko obserwować w różnych sytuacjach, angażować do pracy grupowej i sprawdzać, jak sobie radzi z rozumieniem tematu. Starszemu dziecku można zadawać pytania w formie pisemnej. Trzeba wysilić się i wymyślić atrakcyjne dla dziecka sposoby komunikacji.
9. Dzieci z mutyzmem wybiórczym mają swoje sposoby na rozmawianie. Czasem komunikują się szeptem. Najczęściej udaje się do tego doprowadzić, kiedy reszta klasy nie patrzy (nie lubią być w centrum zainteresowania). Szept jest doraźnym rozwiązaniem, nie zachęca się do niego w terapii, bo (chcąc profesjonalnie pomóc) chodzi o wsparcie dziecka w zwykłym mówieniu, a nie w szeptaniu. Jest jednak wiele dzieci, które „od czegoś zaczynają” i bywa, że szept do ucha nauczyciela, jest jedyną formą rozmowy.
10. Komunikują się też gestami. Jeśli dziecko zna dorosłego już trochę, to możecie wypracować różne gesty świadczące o tym, co dziecko chce powiedzieć. Może nie powie, że nie chce rysować, ale pokręci głową i już wiadomo. Można dać mu wtedy możliwość wyboru np.: "W porządku, nie chcesz rysować. Gdybyś miała ochotę lepić lub wycinać to wszystko leży na stoliku."
11. Nie jest tak, że niemówiące dziecko trzeba traktować w jakiś bardzo szczególny sposób. Oprócz innej formy rozmowy, wszystko powinno być jak zawsze. Ono świetnie zdaje sobie sprawę ze swojej inności i problemów z komunikacją. Będzie wdzięczne jeśli potraktujesz je tak jak wszystkie pozostałe np. wymagając żeby jadło kanapkę przy stoliku zamiast kruszyć po całym dywanie. Inni nie chodzą z jedzeniem to znaczy, że zasada obowiązuje wszystkich.
12. Nie należy też traktować go jak szaleńca albo ze współczuciem: "Ono takie biedne, nic nie mówi, niech sobie je kanapeczkę gdzie chce i kruszy ile chce."
13. Wiedząc, że mamy w grupie dziecko, które ma lęk przed udzielaniem odpowiedzi wprost, zadawajmy pytania „do innych” lub zastanawiaj się na głos np.: "Jaki jest ulubiony kolor Tosi? Hmmm… może zielony, bo ma zieloną sukienkę? A może jakiś inny? Gdyby tylko zechciała narysować coś w tym swoim ulubionym kolorze, to od razu bym zapamiętała." W wielu przypadkach, zanim jeszcze skończymy zadawać to pytanie, Tosia będzie trzymała w dłoni kredkę w swoim ulubionym kolorze. Pytanie zadane w ten sposób odciąża powagę sytuacji, bo przecież nie kierujemy go bezpośrednio do dziecka. Z komunikacyjnego punktu widzenia, tak jest łatwiej, bo nie oczekujemy odpowiedzi. Ty się tylko zastanawiasz. Zechce to odpowie, nie zechce to nie.
14. Dzieci z mutyzmem wybiórczym nie czują się dobrze kiedy patrzymy im w oczy. Chodzi o komfort psychiczny. Co musi czuć maluch kiedy te oczy krzyczą: "Czekam na odpowiedź!" Tak bliski kontakt tylko najczęściej pogłębia stres i lęk. Co wcale nie znaczy, że nie można na dziecko patrzeć. Nasz wzrok spotyka się podczas zabawy, omawiania tematu czy innej aktywności.
15. Niekiedy wydaje się, że otoczenie pytaniami i ciągłe zachęcanie do rozmów sprawią, że dziecko z mutyzmem wybiórczym w końcu się przełamie i zacznie mówić. Paradoksalnie, dzieci z mutyzmem najszybciej pokonują lęk przed mówieniem w sytuacjach kiedy czują, że nie są do niczego zmuszane. Jeśli wiec tylko to możliwe, zapewnijmy, że nie oczekujemy od niego mówienia. Mamy inne pomysły na wspólne aktywności. Tym sposobem odciążamy je i odbieramy sporą dawkę lęku. Zamiast codziennego: "Dzień dobry, Tosiu!" (to forma zmuszająca do reakcji), możemy powiedzieć: "Miło mi cię dzisiaj widzieć." A później możemy dodać: "Wszyscy wyspani podnoszą kciuki w górę!" i już wiemy czy Tosia się dzisiaj wyspała. Tak samo można się dowiedzieć czy praca domowa sprawiła trudności, czy wszyscy znają wiersz zadany na pamięć lub kto ma ochotę wystąpić w szkolnych Jasełkach. Najbardziej pomożemy kiedy przestaniemy skupiać się na tym jednym aspekcie osobowości dziecka niemówiącego, bo przecież na pewno jest ich o wiele więcej i każdy jest ciekawy.
16. Na koniec informacja o tym, jak reagować kiedy dziecko, które nigdy do nas nie odzywało się, nagle zaczyna rozmawiać. Zwyczajnie, jakby nic wielkiego się nie stało (choć wiemy, że stało się). Rozmawiajmy z tym dzieckiem tak, jak z każdym innym.

            Jedną z największych obaw dziecka z mutyzmem wybiórczym jest reakcja otoczenia na to co powie. Boi się tego momentu i naprawdę ostatnią rzeczą, o której marzy są fanfary, tańce radości czy wręczanie medalu za wypowiedzenie kilku słów. Chce być traktowane jak inne dzieci i to będzie dla niego najlepsze wsparcie.

Prawie w każdej klasie i w każdej grupie przedszkolnej znajdzie się dziecko z predyspozycjami do mutyzmu. Im więcej osób z jego otoczenia będzie wiedziało jak rozmawiać (i jak nie rozmawiać) tym większa szansa na to, że dziecko poradzi sobie z tym, jakże trudnym zaburzeniem szybciej.

Na podstawie artykułu pani Anny Jankowskiej opracowała Małgorzata Gryszel

Szczegóły

Opublikowano: 14 czerwiec 2019

13 czerwca w Bibliotece Publicznej w Sokółce gościła Pani Elżbieta Panasewicz – pedagog z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Sokółce, która przeprowadziła warsztaty pod hasłem: "Ryzyko DYSLEKSJI – czy u mojego dziecka mogą wystąpić trudności w czytaniu i pisaniu".

Zebrani słuchacze mieli szansę zweryfikować fakty i mity funkcjonujące na temat tego zaburzenia. Poznali symptomy ryzyka dysleksji, dowiedzieli się w jaki sposób rodzice, nauczyciele powinni wspierać dzieci z dysleksją lub objawami ryzyka dysleksji. 

Warsztaty zakończyły się dyskusją i zachętą do korzystania z porad pracowników Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Sokółce.

Szczegóły

Opublikowano: 30 kwiecień 2019

Dnia 24 kwietnia w czytelni Biblioteki Publicznej w Sokółce odbyło się spotkanie poświęcone zagadnieniom związanym z autyzmem. Warsztaty przeprowadziła Pani Teresa Andrzejewska – logopeda z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Sokółce.

Warsztaty odbyły się pod hasłem: „Popatrz na autyzm odwrotnie: od Z jak zrozum do A jak akceptuj”. Odbiorcami byli rodzice, nauczyciele jak i wszyscy zainteresowani szeroko pojętym tematem autyzmu. 

Prelegentka omówiła nieprawidłowości występujące w mózgu w sferze społecznej i sensorycznej oraz sferach aktywności i komunikacji osoby ze spectrum autyzmu. Omówiła fakty i obaliła mity funkcjonujące w społeczeństwie oraz zaapelowała o większą akceptację, zrozumienie i życzliwość dla autystycznych maluchów, uczniów oraz dorosłych.

Szczegóły

Opublikowano: 03 kwiecień 2019

Zadanie publiczne pn. „ Wspomaganie rozwoju psychoruchowego i emocjonalno - społecznego dzieci i młodzieży 

z zaburzeniami psychicznymi, zamieszkujących Powiat Sokólski” współfinansowane przez Ministra Rodziny, Pracy
i Polityki Społecznej w ramach programu pod nazwą „Oparcie społeczne dla osób z zaburzeniami psychicznymi” -
edycja 2018 r.

W okresie od lipca do grudnia 2018r. Powiat Sokólski realizował zadanie publiczne pn. „Wspomaganie rozwoju psychoruchowego i emocjonalno-społecznego dzieci i młodzieży z zaburzeniami psychicznymi, zamieszkujących Powiat Sokólski”, współfinansowane przez Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w ramach programu „Oparcie społeczne dla osób z zaburzeniami psychicznymi” – edycja 2018r. Jednostką organizacyjną bezpośrednio wykonującą zadanie publiczne była Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Sokółce. Celem głównym Programu było tworzenie warunków sprzyjających poprawie sytuacji życiowej i społecznej osób z zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza osób chorych psychicznie i niepełnosprawnych intelektualnie, a tym samym wzmocnienie i poszerzenie sieci wsparcia społecznego.

Jednym z działań w ramach zadania było zorganizowanie warsztatów dla dzieci i młodzieży z różnymi zaburzeniami psychicznymi. Zajęcia odbywały się od października do końca grudnia 2018r. w siedzibie Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Sokółce. Spotkania warsztatowe miały na celu rozwój zainteresowań uczestników oraz rozwój umiejętności wpływających na wzrost ich samooceny. Utworzone zostały dwie grupy warsztatowe: w pierwszej udział brały dzieci młodsze, druga dedykowana była dla starszej młodzieży. Na warsztatach uczestnicy rozwijali i doskonalili umiejętności niezbędne w procesie usamodzielniania się, takie jak umiejętność komunikacji werbalnej i niewerbalnej, umiejętność radzenia sobie ze stresem i trudnymi emocjami, umiejętność odblokowania i odreagowania tłumionych emocji, rozładowywania napięć, umiejętność konstruktywnego rozwiązywania konfliktów. Udział w zajęciach był okazją do kształtowania nowych sposobów zachowania oraz nabycia nowych umiejętności zwłaszcza interpersonalnych, a więc asertywności, podejmowania decyzji, radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Warsztaty stworzyły warunki do przeżywania pozytywnych emocji i rozwijania poczucia własnej wartości każdego uczestnika.  

W okresie od września do końca listopada 2018r. w siedzibie Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Sokółce odbywały się spotkania grupy wsparcia rodziców i opiekunów dzieci z zaburzeniami psychicznymi, zamieszkujących Powiat Sokólski. Grupa wsparcia przyczyniła się do integracji rodziców, stworzyła warunki do dzielenia się wiedzą i doświadczeniem, posłużyła nabyciu niezbędnej wiedzy i umiejętności w radzeniu sobie z chorobą i jej objawami w życiu codziennym. Udział w spotkaniach wpłynął na wzrost umiejętności wychowawczych uczestników i ich  wiedzy na temat postępowania z dziećmi z rożnymi dysfunkcjami rozwojowymi. Spotkania te w przyszłości zaowocują lepszą opieką nad osobami z zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza nad osobami chorymi psychicznie i niepełnosprawnymi intelektualnie.

W celu zwiększenia różnorodności i poprawy jakości usług świadczonych na rzecz osób z zaburzeniami psychicznymi pięciu specjalistów z Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Sokółce uczestniczyło w szkoleniu dotyczącym nowoczesnych metod diagnostyczno- terapeutycznych i ich zastosowania w pracy z dziećmi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

W ramach zadania zakupiono pomoce edukacyjne do diagnozy i terapii, związane z tematyką szkolenia, oraz programy multimedialne i różnorodne pomoce dydaktyczne przeznaczone do wspierania wszystkich sfer rozwojowych dzieci, stymulujące rozwój umysłowy, emocjonalno-społeczny, motoryczny, rozwój percepcji słuchowej i wzrokowej, rozwój mowy i umiejętności komunikacyjnych. Zakupiono również wyposażenie Sali SI oraz  podstawowe doposażenie gabinetów poradni (m.in. meble, wykładziny, krzesła, drukarki, komputer).

Całkowity koszt zadania publicznego wynosił 120 000 zł, z czego 90 000 zł stanowiła dotacja przyznana przez Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Anna Fidziukiewicz, dyrektor Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w Sokółce

Szczegóły

Opublikowano: 02 kwiecień 2019

28 marca w czytelni Biblioteki Publicznej w Sokółce  odbyły się warsztaty prowadzone przez Panią Martę Szutko-Biernacką pedagoga z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej  w Sokółce. Tematem spotkania było „Moje poczucie własnej wartości”. W zajęciach uczestniczyła klasa VII a ze Szkoły Podstawowej Nr 1.  

Młodzież wraz z wychowawczynią  analizowała słowo „wartość”. W trakcie pracy warsztatowej w wspólnie ustalili, iż wartość stanowią osoby, które są w naszym życiu najważniejsze, a także uczucia i zachowania, które dają nam poczucie własnej wartości. Uczniowie uznali, że życie jest wartością samą w sobie.

Celem zajęć było przede wszystkim rozwijanie umiejętności poznawania siebie i nazywania swoich mocnych stron, a także integracja grupy. 

Szczegóły

Opublikowano: 28 marzec 2019

22 marca Pani Psycholog z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Sokółce mgr Aneta Lisowska była gościem Oddziału dla Dzieci Biblioteki Publicznej w Sokółce. Wygłosiła prelekcję na temat roli rodziców w motywowaniu dzieci do nauki. Słuchacze poznali różne relacje na osi rodzic-dziecko, co nakłoniło ich do refleksji nad osobistymi doświadczeniami w tej sferze. Wypowiedzi prelegentki towarzyszyły trafnie dobrane cytaty wybitnego pedagoga Janusza Korczaka oraz pomoce wizualne, wzmacniające sens przedstawianych treści. 

Spotkanie zakończyło się luźną dyskusją nad poruszonym problemem, co było także sygnałem do tego, że takie spotkania są potrzebne i mogą  stanowić wsparcie dla zatroskanych rodziców.